Foto: Agenzia Fides

Hoe beïnvloedt deze pandemie de missie van de Kerk?
Een crisis als deze roept vragen op over de plaats van de mens in de wereld: over zijn of haar relaties met anderen, over zijn of haar prioriteiten in het leven, over zijn of haar relatie met God. We hebben in deze weken veel gehoord dat ziekte ons doet lijden en ons niet onverschillig laat. Ook de Kerk staat nu voor de uitdaging om iedereen te helpen, op diverse gebieden, om deze nieuwe situatie het hoofd te bieden. Ik wil graag het aspect van de kwetsbaarheid naar voren halen. Niet alleen de mens als individu, maar de mensheid als geheel wordt nu geconfronteerd met haar tekortschieten. Als Kerk moeten we ons afvragen welk antwoord wij mensen kunnen geven die vandaag de dag op een dramatische manier geconfronteerd worden met de kwetsbaarheid van hun bestaan.

In welke mate betreft dit in het bijzonder de “missio ad gentes” (missie naar de volken)?
Het antwoord van de Kerk bevindt zich precies op dit punt: de in verwarring verkerende mens bemoedigen om hoop te vinden in de God die Jezus ons heeft leren kennen. Ontdekken dat God de mens liefheeft en hem en haar niet alleen laat, want God heeft alles wat hij geschapen heeft lief, zo kunnen we in de Bijbel lezen. De “missio ad gentes” is hiervan de uitwerking in woorden, daden en sacramenten. De Kerk verkondigt dat zelfs de dood – die angstaanjagende dood die de laatste weken zo vaak aan onze deur klopt – overwonnen is door God, die het eeuwige leven voor ons opent.

Wereldwijd geven gelovigen en geloofsgemeenschappen het beste van zichzelf. Er ontstaan hartverwarmende initiatieven van naastenliefde. Hoe moeten we hierbij de relatie zien tussen naastenliefde en evangelisatie?
We bevinden ons in de tijd naar Pasen. Opnieuw geeft Christus zichzelf volledig voor ons. Het mysterie van Christus is zijn zelfgave aan ieder mens. Het enige dat de Kerk doet is het voortzetten van deze zelfgave van Christus aan de mens. Ook op dit moment brengen wij Christus dichter bij de mensen: zijn woorden van troost en zijn naastenliefde. Ook nu horen geloofsverkondiging en naastenliefde bij elkaar en worden één: we verkondigen een God die zichzelf gaf uit naastenliefde.

Wat was het achterliggende idee van de Pauselijke Missiewerken voor een speciaal noodfonds voor de slachtoffers van het coronavirus in de missiebisdommen?
Al bijna honderd jaar staan de Pauselijke Missiewerken (Missio) ten dienste van de paus om de lokale geloofsgemeenschappen in de missiebisdommen te steunen. Precies daarom wilden we laten zien dat we er ook nu zijn als de missiewerken “van de paus”. Verschillende nationale directeuren hadden ons al gevraagd om iets te doen. We weten ook dat de gevolgen van deze crisis extra hard gevoeld zullen worden in landen met een kwetsbare economie, samenleving en gezondheidszorg. Er zijn dan ook al landen die ons om hulp hebben gevraagd. We willen wel benadrukken dat onze ondersteuning, met het noodfonds, wel binnen onze doelstellingen blijft: het ondersteunen en versterken van het pastorale werk van de jonge kerken wereldwijd, die nu ook nog geconfronteerd worden met het coronavirus en zijn gevolgen.

Lijkt dit niet een crisis zoals er zoveel zijn in onze geschiedenis? Welke lessen kunnen we ervan leren? Wat betekent dit voor de toekomst van evangelisatie?
Misschien staan we aan het begin van een proces dat diepgaande sociale en culturele gevolgen zal hebben. Maar het is te vroeg voor duidelijke en grondige analyses. Zeker één les hebben we al geleerd: we zijn allemaal met elkaar verbonden, waar we ook wonen op deze wereld, we behoren allemaal tot dezelfde menselijke familie. Misschien hebben we ook begrepen dat we elkaar nodig hebben en dat we een “thuis” nodig hebben. Ik geloof ook dat we sterker de behoefte aan gebed ervaren. Waar we op onze grenzen stoten, verschijnt God in al zijn kracht, omdat – als parafrase op het Hooglied – de God van liefde sterker is dan de dood.