Haar diepe geloof gecombineerd met haar organisatietalent brengen Pauline Jaricot in 1826 tot, wat zij zelf noemt, de Levende Rozenkrans. Er worden groepen gevormd van 15 personen, evenveel als het aantal mysteries van de rozenkrans (inmiddels zijn dat er 20). Ieder verbindt zichzelf ertoe om elke dag een tientje te bidden, mediterend op een van de mysteries. Tijdens hun wekelijkse bijeenkomsten worden de mysteries in de groep verdeeld. Op deze manier worden alle mysteries van de rozenkrans elke dag gebeden door de groep van 15 mensen.

Pauline noemt het de Levende Rozenkrans. De mensen zien elkaar niet, maar zijn dagelijks met elkaar verbonden via het bidden van de rozenkrans. Nog altijd wordt de Levende Rozenkrans gebeden overal op de wereld.

Pauline Jaricot was behalve diepgelovig ook zeer realistisch, getuige de volgende uitspraak:

“Elke groep zal bestaan uit goede mensen, middelmatige mensen en mensen die alleen van goede wil zijn. Van de 15 kooltjes brandt er slechts eentje goed, drie of vier branden half en de rest brandt helemaal niet. Zet ze bij elkaar en je hebt een zee van vuur.”Pauline Jaricot