We kunnen Pauline Jaricot met recht een pionierster noemen. Op het gebied van actie ontwikkelde ze het idee van kleine groepen die vervolgens weer nieuwe groepen gingen vormen. Een uiterst efficiënte vorm van organiseren.

Pauline koos haar eigen weg in het leven, als vrouw en leek, in een wereld en een kerk die gedomineerd werden door mannen. Ze trad niet in het huwelijk. Maar ook het gebruikelijke alternatief voor een vrome katholieke vrouw, het klooster, wees zij af. Ze wilde leek blijven. Zoals ze zelf zei: “Mijn klooster is de wereld”. Ze probeerde met de ‘Dochters van Maria’ een gemeenschap te ontwikkelen die paste bij de lekenstatus.

Ook op sociaal gebied ontwikkelde Pauline Jaricot tal van initiatieven. Vanuit onze tijd gezien zijn veel van haar ideeën achterhaald en erg paternalistisch. Maar ze had aandacht voor de armsten en ging in tegen de gedachte dat armoede het gevolg was van luiheid. Zij had oog voor de ellendige leef- en werkomstandigheden van de arbeiders en wilde die verbeteren. Ze zette haar eigen bezittingen en financiële middelen daarvoor in.

Pauline Jaricot was een diepgelovige vrouw, wier geloof gebaseerd was op een persoonlijke ervaring en relatie met de persoon van Jezus. Haar leven was gewijd aan het verbinden van gebed en actie ten dienste van de armen.

Haar ideeën over missie waren vernieuwend in die tijd. Zij wilde geen aparte particuliere nationale missies steunen, het ging haar om de hele wereld. De universele missie: overal ter wereld het evangelie verkondigen. En dat is tot op de dag van vandaag waar de Pauselijke Missiewerken voor staan: universele solidariteit.